Maandag 1/6 is de dag dat we een klein stukje opschuiven naar een nieuw onderkomen. Simpel ontbijtje, inpakkerij afronden en dan een uur rijden. Naar Coquimbo, een havenstad die naadloos in La Serena overgaat. Daar hebben we een AirBnB in een nieuwbouwflat, op de 17e verdieping.

Maar ze zijn nog niet klaar met schoonmaken na de vorige gasten, dus rijden we door naar La Serena om het archeologisch museum te bezoeken. Dat is normaal gesproken gesloten op maandag, maar vanwege de eclips vandaag beperkt open en morgen gesloten. Er blijkt nu maar één hal open te zijn, en we vermoeden dat het museum nog wel groter is. Niks aan te doen. De kamer is nog steeds niet klaar, dus gaan we op zoek naar postzegels. En doen nog wat meer kraampjes en stalletjes aan. Ik heb twee prachtige mutsen gekocht, eentje met lama’s erop. Lunchen doen we bij een zaakje dat alleen een beperkt driegangenmenu aanbiedt, maar wel heel betaalbaar. Dus eten we soep en salade, dan gegrilde vis en “cazuela” (soort stoofpot), met een toetje. Op een mooie binnenplaats, zonder veel poespas; fijn. Dan nog een klein boodschapje zodat we niet het huis uit hoeven voor eten later.

Ondertussen zijn ze klaar met schoonmaken. Het appartement is de modernste tot nu toe, op de 17e verdieping met balkon met uitzicht op een baai. Twee flats verder wordt nog wel druk gebouwd, dus rustig is het niet echt overdag. We pakken een beetje uit en nestelen ons in de zon op het balkon met een zelfgemaakt drankje. ’s Avonds op tijd naar bed, want morgen moeten we vroeg op voor de eclips!

Dinsdag 2/7, eclipsdag! De wekker gaat om 04.00, maar ik ben al een half uur wakker. Ontbijtje, aankleden, en dan voor 05.00 in de auto. Vincent wil even koffie halen bij het tankstation, en we moeten geld pinnen. Daar is het zo druk dat de parkeervakken vol zijn. Dus Vincent blijft zitten, ik naar binnen. En daar staat een redelijke rij voor de koffie, en er zitten mensen hotdogs “completo” te eten (met allerlei sauzen en gaucemole), om 05.00!! Hierdoor denken we dat het op de weg ook wel druk zal zijn, vanwege de eclips. Maar het plukje auto’s voor en achter ons dunt steeds verder uit naarmate we verder in de vallei komen. We zien wel verschillende parkeerplaatsen en toiletten op handgeschreven borden geadverteerd staan voor de eclips, dus er worden wel echt mensen verwacht. Hier en daar een politieauto, maar ze hebben nog niks te doen. En op een gegeven moment is het plukje verdampt, en zit er niemand meer voor of achter ons op de weg. Normaal gesproken is het 1u45m rijden, en omdat het rustig is zijn we dan ook op onze bestemming om 07.00. Het is in ieder geval gelukt om de drukte voor te zijn!

Het event dat we geboekt hebben wordt georganiseerd door een campinghouder. We denken de parkeerplaats daarvoor gevonden te hebben met 200 vakken, we blijven na een plasje in de auto, want buiten is het nog vrij fris. Later gaan we op verkenning of er al iets gebeurt en nestelen ons op een strandstoel bij het zwembad. Bij de camping slaapt iedereen eerst nog dus doen we heel stil. Langzaam wordt men wakker en komt de zon op. Het programma dat we hadden gekregen was een beetje vaag, met iets om 11.00, 13.00 en 14.00. Om 11.00 gebeurt er nog helemaal niks op de plek waar ons gezegd was dat er lezingen en workshops zouden zijn, maar we zitten ook wel lekker met ons boekje. We kijken nog eens bij de auto, daar wordt ons duidelijk gemaakt dat dit parkeerterrein apart staat van het event, en dat we ervoor moeten betalen. Dus zetten we de auto halverwege op de helling naar het eclipsobservatieplateau. Dat hadden we bij aankomst eerder al gescout, maar was het zand was zo mul dat de motor een aantal keer afsloeg en het leek ook veel te klein voor de 200 verwachte mensen. Nog steeds zien we niks van lezingen of workshops. Uiteindelijk beslissen we toch de helling te bestijgen naar het plateau, ondanks dat het daar vol in de felle zon staat. Daar zijn grote tenten opgezet, en er is muziek en een kraampje voor eten en drinken. De lezingen en workshops zijn blijkbaar nooit echt gekristalliseerd, en Engelstalig is het ook niet. We nestelen ons tegen de helling in de schaduw van een tent, met onze mooie speciale eclipsmok en -brilletje. De uitlijning van de aarde, maan en de zon begon om ongeveer 15.20. In het begin is het alleen te zien met het speciale brilletje (want anders frituur je je ogen door direct in de zon te kijken). Zodra de maan de helft van de breedte van de zon bedekt, is het ook merkbaar dat het licht gedimd wordt en dat het frisser wordt. Anderhalf uur na “eerste contact” zal de zon volledig verduisterd worden door de maan, en dat duurt 2.26 waar wij zijn. Daarna weer anderhalf uur voordat de zon weer helemaal vol is, maar tegen die tijd zal de zon achter de bergen zijn, en bijna onder. Pas de laatste twee minuten voor totaliteit wordt het erg donker. Om ons heen zijn veel oe’s en aah’s. Het groepje Amerikaanse twintigers is erg dramatisch en overdreven. Een hondje sjeest de helling af, die is erg onder de indruk van de eclips. En dan piepen de eerste zonnestralen weer langs de maan, en moet het brilletje weer op en beginnen mensen te klappen. Heel snel wordt het dan weer licht en iets warmer. Sommige mensen beginnen al snel weer op te ruimen en in te pakken. Dit keer, in tegenstelling tot de vorige in de VS, geen schaduwen van objecten die bestaan uit halve maantjes, of stralen die schieten over de grond. Omdat de zon lager staat? Omdat de atmosfeer hier te helder is?

Ik raak een beetje in gesprek met de wat oudere Amerikaanse meneer en mevrouw die voor ons op stoeltjes zitten, Vincent koopt nog wat meer koekjes. En dan gaat de zon echt onder achter de bergen, begint het echt fris te worden en pakken ook wij in.

In tegenstelling tot vanochtend, toen we gewoon door konden rijden en er minder dan 2 uur over hebben gedaan, staat het nu helemaal vast. Van parkeerplaats tot het einde van de vallei. En ik had een wcbezoekje uitgesteld, en daar krijg ik erg spijt van. Uiteindelijk doen we er 7 uur over: we vertrokken net na 18.00 en komen na 01.00 aan. Gemiddelde snelheid, zegt de navigatie, was 14km/u. Ik heb dus 7 uur lang een plasje opgehouden. Onderweg zijn er allemaal mensen die nog eten en drinken verkopen, dus ik stap ergens uit de auto, haal snel 3 empanada’s en stap dan snel weer in. Hebben we in ieder geval eten!

Woensdag 3/7: uitslapen en bijkomen. De zon schijnt fel op ons balkon, dus het is warm en we smeren ons goed in. De hele dag ontspannen we lekker met onze boekjes en een drankje, en simpele maaltijden.

Donderdag 4/7: het plan was om op de terugweg bij een hot spring te stoppen en daar van de natuurlijke warme baden te genieten. Maar degene die we hadden gevonden blijkt niet op de goede locatie op Google Maps te staan, dus is veel te ver weg. En mogelijk gesloten, dan wel onbereikbaar door afgesloten wegen of sneeuw. Zelfs in de zomer wordt een 4x4 wagen aangeraden. En de andere hot springs zijn nu met een hotel eromheen, daar hebben we geen zin in. Dus rijden we gewoon door naar Santiago. Vincent is nog een beetje moe van de file van 7 uur, dus ik rij dit keer wat meer. Onderweg bestelt Vincent een hot dog bij een tankstation, maar vanwege een vertaalfout krijgt hij er twee. Rond 19.00 komen we bij Felipe aan, die komt pas even later thuis, ook moe. Dus we laten eten bezorgen.

Vrijdag 5/7: we gaan terug naar het ontbijtzaakje waar we vorige keer heel uitgebreid gebruncht hebben. Maar dat blijkt alleen in het weekend te zijn, dus nu krijgen we een iets minder uitgebreid ontbijt. Vincent besluit toch met me mee te gaan naar het centrum, met de metro. En wil dan ook nog wel mee naar het Pre-Columbiaans kunstmuseum. Niet volledig archeologisch verantwoord, want vooral de mooiste objecten worden getoond. De eerste zaal laat objecten zien uit Chili, van verschillende perioden en de verschillende regio’s. Omdat het zo onbekend is, is het soms wel moeilijk om dat te volgen. De tweede verdieping is archeologie van Midden- en Zuid-Amerika. Tussendoor drinken we koffie in het restaurant. Als we uitgekeken zijn is net de museumwinkel gesloten voor “middagpauze” (tot 16.30), maar het is een kleine uitvoering van de fairtrade winkel waar ik heen wil, dus ik wacht tot die weer open is. Vincent is ondertussen een cafeetje gaan zoeken, dus daar tref ik hem weer. Ik wilde ook nog langs een andere fairtrade winkel, maar die kunnen we niet vinden. Websites en Google Maps zijn hier niet zo heel betrouwbaar. Dan weer terug met de metro. Vincent bakt de restjes eten van gisteren op voor avondeten, ik doe daarna de afwas. Felipe is weer moe en een beetje humeurig, maar ik klets nog wel een tijdje met hem.

Zaterdag 6/7: voordat Felipe wakker is vertrekken wij met de auto voor een uitstapje naar Valparaiso, dat aan de kust ligt op anderhalf uur rijden. We hadden hem mee uitgenodigd maar hij is zo moe dat hij uit wil rusten vandaag.

Als we aankomen in Valparaiso wil Vincent meteen iets eten, dus dat doen we eerst. Dan slenteren door de (wat viezige) straten, die soms heel steil zijn. Op zoek naar nog een fairtrade winkel en drankwinkels voor de bitterlikeur die in Pisco Sour cocktails gaat, ontdekken we de stad. Uiteindelijk koop ik een grote alpacawollen shawl. Dan nog maar ergens koffiedrinken, en is het tijd om in te checken. Daar hebben we ons alarm op de telefoon voor gezet, want we hopen weer de fijne plaatsen te krijgen die we op de heenreis ook hadden: 2 ipv 3 stoelen naast elkaar, helemaal achterin, met extra ruimte naast het raam voor schoenen en tassen. Maar de website geeft errors, dus lukt het niet om in te checken en stoelen te kiezen. Vervelend, maar na enige tijd geven we het op. Vervolgens gaan we op muziek af en komen we in een LHBT-mars terecht. Even nadat wij ons aan de randen begeven, bij de trommelaars in de buurt, komt de menigte in beweging en trekt de straten in. Om ons heen wordt allerlei regenboogparafernalia te koop aangeboden. En dan blijkt er een nijverheidsmarktje achter te liggen, daar koop ik nog een ringetje die als “steen” een stukje paarse mosselschelp heeft, zoals ik zelf ook verzameld heb op het strand en me afvragend wat er zo ontzettend felpaars was. Dan kijken we nog even naar de bootjes in de haven. Vincent probeert nog eens in te checken en nu lukt het wel; we hebben zelfs onze favoriete plaatsen. We doen nog ergens een drankje en een hapje. Eigenlijk hebben we het wel gehad, dus gaan we weer naar de auto en naar huis. Daar is het tijd om echt de koffers in te pakken. Felipe is ondertussen uitgerust en een stuk beter gehumeurd. Hij knutselt een interessente en creatieve couscous in elkaar, en hebben een gezellige avond.

Zondag 7/7: op tijd opgestaan, allerlaatste dingen ingepakt. Om 10.00 zijn we klaar en nemen we afscheid van Felipe en kat Freya. We leveren de auto in bij de verhuurder, die ‘m toch wel echt te vies vindt. Niks dat een waterslang en stofzuiger niet op kan lossen, maar we betalen de 10.000 pesos wel (12.50 euro) omdat dat veel makkelijker is dan zelf een wasstraat zoeken en dan alsnog geld kost. Ook moeten we alle tolwegbonnetjes inleveren. Die heb ik netjes op volgorde van datum en tijd geordend. De meneer is verbaasd over het nette, dikke stapeltje en neemt nog moeite om ons in het Spaans duidelijk te maken dat het er 42 zijn, daar is ‘ie toch wel van onder de indruk. En we hebben de kilometerstand bekeken: op 60 km na hebben we 5000 km afgelegd!

Met hun busje worden we naar het vliegveld gereden. We zijn meer dan 3 uur voor vertrek aanwezig, en de balie gaat echt pas 3 uur van te voren open, dus we moeten daar nog best even in een stilstaande rij wachten. Gelukkig heb ik daar precies een e-reader voor. Uiteindelijk lukt het de koffers af te geven, en komen we ook door de douane. Eerst maar even lunchen, bij een restaurantje dat “Last Pisco” op de menukaart heeft staan. En nog een winkeltje in dat sieraden en replica’s verkoopt, maar wel van een veel hogere kwaliteit dan normaal op vliegvelden. Ze hebben er een leuk replica-potje van een zuidelijke pre-columbiaanse cultuur, met een gezichtje, heel gestyleerde handjes en een heel bol buikje. Zo stonden ze ook in het museum waar we waren, dus deze mag met ons mee naar huis. We noemen hem Felipe Dos.

En dan is het tijd om in het vliegtuig te stappen. Ik lees nog een boek, Vincent kijkt iets op het scherm, en ik uiteindelijk ook twee films. Van de stewardessen krijgen we nog een maaltijd. Vincent probeert te slapen, ik uiteindelijk ook om 22.00 Chileense tijd. Met oogmasker, neksteun, dekentje, oordopjes en een warme kruik lukt dat een beetje: om 03.30 word ik wakker van een Aziaat die schuin voor me denkt dat hij muziek via z’n oordopjes luistert, maar eigenlijk gewoon keihard van z’n luidsprekers laat spelen. Ik ben zodanig brak, en ik weet dat hij toch geen Engels begrijpt, dat ik het er maar bij laat zitten. De lichten zijn ondertussen aan, en ze zijn begonnen ontbijt te serveren. Tegen de tijd dat ze bij ons zijn, de laatste rij, gaan we al bijna landen, dus kan Vincent er niet meer uit voor een plasje. Om 10.00 Engelse tijd landen we veilig in Londen. We moeten weer door de veiligheidscontrole, en halen dan drinken. Brak zijn we wel. De overstap duurt 4,5 uur. We lezen nog meer boekjes en spelen nog een spelletje op de telefoon. De vlucht naar Amsterdam is niet zo spannend. Om 17.00 Nederlandse tijd komen we aan. Douane is gelukkig lekker snel, koffers halen duurt even. Vincent heeft de gereserveerde taxi die ons naar huis gaat brengen al gebeld, maar we willen nog even melk en yoghurt voor ontbijt hebben morgen. Vincent’s koffer is er al, dus terwijl ik op de mijne wacht, gaat hij alvast naar de AH op Schiphol. De douane pikt ‘m eruit voor koffercontrole. Had hij vanuit Idaho ook al. Zo’n jongen alleen moeten ze blijkbaar hebben. Hij heeft gelukkig niet de botjes en zaadjes die ik verzameld heb in z’n koffer, en verder geen waardevolle dingen, dus hij mag door. Het is vervolgens even zoeken naar de taxi-oppikplaats, maar ook dat komt goed. Rond 19.00 zijn we thuis. Ik draai alvast een was, we pakken wat uit en gaan dan lekker slapen in ons eigen bed. De jetlag is wel een ding, dus dinsdag word ik pas om 12.00 echt wakker. Gelukkig nog vrij, maar woensdag mag ik weer naar werk.