Vandaag (donderdag 13/6) hebben we ontbeten met de yoghurt en granola die we laatst gekocht hebben, met thee, oploskoffie en sap. Daarna wil Vincent iets verder dan bij het meer waar we gisteren waren, en dan proberen zo ver mogelijk de vulkaan op te gaan.

Vandaag een andere park ranger dan gisteren, en betalen we dubbel zo veel voor entree. Merkwaardig! Maar ons Spaans is te slecht en de waarde te laag om er verder op in te gaan. Gisteren zei de meneer “Nada de nieva”, dat begreep ik nog wel: geen sneeuw. De park ranger vandaag zegt iets anders over sneeuw, maar helemaal begrijp ik het niet. Een stukje voor het niet-meer-functionerende ski resort en het meer ligt er sneeuw op ons pad. Even gaat het wel, maar tegen een heuvel op trekt de auto het niet meer. In z'n achteruit een stukje de heuvel af, en dan keren. Toch wel spannend.

Dus we kunnen niet direct de vulkaan bewandelen, maar er is wel een andere hikeroute, met uitzicht op een gletsjer, een waterval een Spaans woord dat Google Translate vertaalt tot “dump, slagheap, bed of lava”. Moeilijkheidsgraad: hoog. We besluiten zo ver te gaan als we willen & kunnen.

Eerst tegen de helling op, dat is vrij pittig, en uiteindelijk komen we op de hoogte dat het sneeuwt. Maar we zijn de eersten, dus dat is minder glibberen. Dan bereiken we het randje van het plateau en besluiten we toch nog verder te gaan. Uiteindelijk bereiken we het eindpunt: een ander stuk van de rand van het plateau dat al geruime tijd onderhevig is aan aardverzakkingen. Het is vanaf daar een heel eind naar beneden. Halverwege is er inderdaad ook een waterval. Maar geen gletsjer. Misschien is die verborgen achter de wolken, of toch op de andere zijtak van het pad. De weg terug is veel sneller en minder inspannend voor hart en longen, maar des te meer voor mijn benen: ik moet me continu schrap zetten om niet onderuit te gaan op de losse keien. Op het einde ben ik uitgeput met bibberende beentjes, maar wel erg tevreden dat we de hele route gedaan hebben.

Naar huis, warme chocolademelk maken en douchen. Vincent heeft weer fijn de houtkachel opgestookt.

Vrijdag inpakken en wegwezen, op naar de volgende stop: Valdivia. Het is een reis van net geen 5 uur, één van de kortere deze vakantie. Onderweg moeten we een keer tanken en dan vraagt Vincent in handen- en voetentaal en met behulp van een foto van de melding op het scherm van de auto om hulp aan de pompbedienden. Gelukkig hadden we al de taal veranderd naar Nederlands zodat we wisten wat het probleem was, maar nu hadden we nog hulp nodig voor de oplossing. “AdBlue bijvullen. Over 1800 km onmogelijk de auto te starten.”

Met behulp van de Spaanse handleiding komen de pompbediende erachter dat de AdBlue tank in de kofferbak, onder onze koffers en het reservewiel, zit. En AdBlue brandstofverbeteraar is er ook, en iemand gaat dat gelukkig halen. En het wordt voor ons gevuld. Bij het betalen willen we fooi geven voor alle extra moeite, maar er hebben zoveel mannen bij gestaan, allemaal met dezelfde petjes en jassen, dat het erg lastig is om het aan de juiste personen te geven. We hopen maar dat we het goed hebben gedaan, ook qua hoogte van de fooi, gelukkig komt niemand boos achter ons aan.

Rond 17.00 komen we aan en worden we warm ontvangen door Mariana die gelukkig prima Engels spreekt. We hadden al een upgrade van de kamer gekregen vanwege een dubbele boeking. Het hotel staat op een hoek aan de rivier, vrijwel midden in de natuur. Er is een steiger en kajaks zijn inbegrepen. Het ene gebouw bevat de keuken en de ontbijtruimte en een aantal kamers, het andere gebouw is helemaal nieuw. In één van die kamers wonen de eigenaren (momenteel niet aanwezig), in een andere Mariana zelf en de laatste is voor ons, nog niet eerder gebruikt. Compleet met zithoek op de vliering, keukentje, verwarming en gigantisch hoekraam met uitzicht op de rivier. Valdivia ligt aan de kust, aan een delta van rivieren, beetje zoals Zeeland misschien, maar dan met heuvels. Verder heeft het een geschiedenis met Duitse kolonisten, en dat is te merken. In onze reisgids wordt veel gezegd over de duidelijk aanwezige Duitse architectuur, maar dat zien wij niet zo sterk terug. Tenslotte is in 1960 een heel sterke (sterkste ooit?) aardbeving & tsunami in deze buurt geweest. Dat laat blijkbaar nog steeds sporen achter, zo zijn daarvan nog steeds ruïnes te vinden in de delta.

We rusten een beetje uit, maar later blijkt dat ons autoalarm meerdere keren is afgegaan. En wij beseften niet dat het onze auto was. Zodra we Mariana's berichtje lezen zetten we dat snel uit. Wel vreemd, zou die af gaan door de honden?

Vincent bereidt een simpel maal in ons keukentje. Daarna slapen we lekker, alleen hangt er slechts vitrage en zijn de rails voor de overgordijnen nog leeg. Mariana heeft een uitgebreid ontbijt voor ons met zelfgebakken brood en zelfgemaakte jam en nog veel meer.

(Er staan nieuwe foto's in het album Antuco.)