Zondag (23/6) wilden we weer een nieuwe hikeroute uitproberen, eentje die in een klein zijdal bij Pisco Elqui moest zijn. Al vrij snel waren we het pad kwijt, en waren we aan het proberen weer erop terug te komen. Terwijl in Nederland gesproken werd over een hittegolf, was het bij ons ook erg warm, en daar was ik niet op voorbereid qua ingepakte kleding. Eerst hebben we geprobeerd om de geul in de vallei verder te volgen. Veel grotere rotsblokken en al snel kwamen we bij een doodlopend stuk uit. Vincent is nog wel over de eerste grote stenen geklauterd, ik kwam daar al niet voorbij. Weer een stukje terug hebben we wat nootjes en dergelijke gegeten. Heel bijzondere rotsen daar, heel veelkleurig: roze, paars, blauwig, groen, brosse stenen bestaande uit witte en zwarte stukjes. En we hebben vogeltjes zitten kijken daar. Vervolgens een geitenpaadje omhoog, maar dat werd al snel een vrij lastig pad, en kon ik twee keer nog maar net m’n evenwicht bewaren, anders was ik zo achterover op m’n rug gekukeld. Uiteindelijk heb ik Vincent maar vooruit gestuurd, met de gedachte dat hij toch niet veel verder zou komen. Dat klopte, en ondertussen waren er drie ruiters het begin van ons valleitje binnen gekomen, en begonnen aan hun beklimming via een andere route, aan de andere zijde van de vallei. Ondertussen alsmaar kletsend beklommen ze de hellingen, waar wij stilletjes naar hebben zitten kijken. Waarschijnlijk hebben ze ons niet eens gezien. Daarna waren wij moe en zweterig en zijn wij weer terug naar huis gegaan. Op de terugrit zijn we nog even in het plaatsje gestopt en de lokale sterke drank bij de distilleerderij gekocht, daarna hebben we empanadas en salade gehaald en dat in ons huisje gegeten. Vincent heeft ook een hotel voor ons uitgezocht voor hierna, want de periode 25/6-1/7 hadden we nog niet vastgelegd. Het hotel is een uur ten zuiden van La Serena, waar we een appartementje met eigen keuken hebben met uitzicht over de oceaan, en er is een zwembad.

Op maandag (24/6) blijken de meeste weekendgasten toch alweer weg te zijn: waren er dus niet alvast voor de zonsverduistering. Elke dag bij het ontbijt zijn er cakejes en kleine gebakjes bij. Vandaag een bodem van iets dat op cake lijkt en daarop een laagje dat van fruit gemaakt is. Vincent had me al gewaarschuwd dat het klef en niet lekker was, maar met goede moed neem ik een hap. Mijn emoties gaan snel van walging naar verbazing en tenslotte naar dikke pret dat het zo smerig en klef is, en ik kan mijn lachen maar net beteugelen terwijl de ontbijtmevrouw met koffie of broodjes aankomt. Dikke pret.  

’s Ochtends na het ontbijt heb ik gebeld met een touroperator in La Serena, omdat ik graag komende week de boottour wil doen die naar het pinguinreservaat dat over 3 eilandjes is verspreid. Het is sterk afhankelijk van het weer, maar hopelijk kunnen we dat woensdag doen. Vervolgens hebben we bij de receptie informatie ingewonnen over waar we goede en goedkope lokale wijn kunnen kopen, en hebben dat meteen ten uitvoer gebracht. Er werd ook een gratis tour aangeboden door de wijngaard en productieruimtes, maar die werd alleen in het Spaans gedaan en daar hebben we niet echt interesse in, alleen in de wijn, dus die hebben we gekocht. Vincent had weer een nieuwe hikeroute uitgezocht vanuit Paihuano. Al vrij snel was dat niet meer dan een geitenpaadje van minder dan een voetstap breed, en ik had daar erg weinig grip op. Mijn stressniveau was daardoor zo hoog dat ik het echt niet leuk meer vond. Toen bleek ook dat we niet het goede paadje aan het volgen waren, maar toen we de juiste hadden gevonden (niet op de schuine helling, maar dwars over de richel op de top) zag ik het nog steeds niet zitten. Onder protest van mij is Vincent in z’n eentje verder gegaan. Ik vond het een heel naar idee; als er dan iets gebeurt… Maar ik kan hem niet commanderen, dus ik ben terug naar het plaatsje gegaan. Ik heb gelezen en wat door het plaatsje geslenterd waar eigenlijk niks te beleven is, en na anderhalf uur was Vincent ook weer terug. Terug in het huisje komen we bij en maakt Vincent op het kampeerstelletje koffie. Vanuit de auto hadden we een aantal keer borden gezien voor “Pueblo Artesanal de Horcon”, een nijverheidsmarkt een kwartier doorrijden in ons dal. Daar zijn we heengereden, maar dat bleek niet op maandag open te zijn. Wel erg bijzonder, zo’n dorp aan het einde van een doodlopend dal aan een stofweg waar ze proberen te bestaan van nijverheid en souvenirs. Daar hadden we ook iets makkelijks willen eten. We hebben niet echt honger, dus we eten gedroogd fruit, nootjes en mandarijnen.

(Dinsdag 25/6) Afgelopen nacht heeft het geregend! Dat schijnt hier één keer per jaar te gebeuren, gemiddelde neerslag voor een jaar is 76mm. Dus toch wel bijzonder. Het klonk ook erg mooi op ons schuine dak. ’s Ochtends ligt er ook meer sneeuw op de bergtoppen om ons heen dan hiervoor. Vandaag gaan we door naar de volgende accommodatie, dus pakken we in. Een andere gast spreekt me aan, en zegt o.a. dat ze gehoord heeft dat de hele vallei op de dag van de eclips afgesloten gaat worden. Dat alleen mensen met een reservering of bewoners erdoor mogen. Misschien is het een gerucht, maar het klinkt wel erg logisch en daar had ik ook al aan gedacht. Het is gewoon te ontoegankelijk voor enorme massa’s mensen. Als we klaar zitten om weg te rijden besluiten we om toch even terug te gaan naar de receptionist. Die had het gisteren over een camping in de zijvallei van Paihuano (waar wij zaterdag 22/6 al op verkenning waren voor eclipsbezichtigingsplek) waar nog plekken te reserveren zijn. Niet dat we kampeerspullen hebben, maar dan zouden we wel een reservering hebben om mee de vallei in te komen, en daar zijn ook WCs.

En dan blijkt dat die camping een speciaal eclipsdagprogramma aanbiedt, met lezingen in het Engels door astronomen en verschillende workshops en activiteiten. Helaas neemt de campingmeneer, Aviel, niet op als de receptionist voor ons belt, dus ik krijg een emailadres en telefoonnummer om het zelf te proberen, ook al spreekt Aviel geen Engels. Dit land lijkt sterk op Whatsapp ingespeeld te zijn, dus ik stuur een berichtje. En krijg al snel antwoord, in het Engels, met een nog interessanter programma dan we dachten en dat er nog plek is. Ondertussen zijn we al aan het rijden, en zijn we er in de buurt. Dus rijden we langs om de reservering af te ronden. Dan blijkt Aviel inderdaad geen Engels te spreken, maar met de vertaalfuncties op de smartphone komen we redelijk ver. Hij neemt ons mee in zijn 4x4 pickuptruck naar de plek waar het programma en de eclipsbezichiging zal zijn. Echt heel steil en onverhard, dus zelfs zijn wagen heeft er af en toe moeite mee. Maar we zijn erg blij en enthousiast met deze vondst, en het is nog betaalbaar ook, dus bevestigen we de reservering. En dan weer de weg op, nadat we empanadas voor lunch hebben gehaald.

Eind van de middag zijn we bij ons hotel/appartementje. We genieten van ons welkomstdrankje bij zonsondergang. Daarna proberen we het zwembad uit. Heerlijk rustig, er is niemand anders. Eerst een paar baantjes zwemmen, dan gaat Vincent in het bubbelbad (zonder bubbels). Ik wil eerst in het ander bad; dat is verbonden met één van de buitenbaden maar is dus verschrikkelijk koud. Ik zet door en geniet even van de sterren en het uitzicht over het de baai, daarna ga ik ook in het bubbelbad, dat nu extra warm aanvoelt.

Ik moet nog even wat dingetjes doen voor werk vanwege de deadline van ‘mijn’ rapport eind deze week (met dank aan Esther voor het nalezen van de tekst op taalfouten!). Dan op tijd naar bed, want morgen is de pinguinboottocht waarvoor we om 6.30 de deur uit moeten.